To cieszy. Bo czytają. Dodatkowo mają przemyślenia i refleksje, którymi się dzielą; próbując zarazić innych swoja pasją. Blogerzy książkowi.

Czasem ich wpisy podsyłają mi znajomi, czasem same wpadają w ręce. Czytam z ciekawością. I dzielę się tym, co przeczytałam u Czytających Ludzi.

http://maszeruj.blox.pl/2016/11/list.html – „Bieżeństwo 1915” otwiera listę życzeń do Świętego Mikołaja. A więc Święty Mikołaj też dowie się o książce! Mam nadzieję, że uwzględni ją na liście nie tylko tego prezentowego zakupu.

http://marudaczyta.blogspot.com/2016/11/biezenstwo-1915-zapomniani-uchodzcy.html#more „Bieżeństwo 1915. Zapomniani uchodźcy” czyta się świetnie mimo trudnego tematu, ogromu informacji, mnogości bohaterów i ich nazwisk. Autorka zebrała to wszystko w bardzo zgrabną i przystępną całość. Nie unika własnych komentarzy, stawia pytania, snuje przypuszczenia, wyraźnie czuć jej obecność podczas lektury – i to kolejna zaleta tej książki, ponieważ to podkreśla jej zaangażowanie w tworzenie tekstu, wyraźnie też czuć, że jest to ważny dla niej temat, bardzo bliski, że sama próbuje zrozumieć pewne fakty.”

http://dzieje.pl/ksiazki/biezenstwo-1915-zapomniani-uchodzcy „Ich historia znana jest nielicznym. Najlepiej znają ją rodziny – z bezpośrednich relacji. Teraz dzięki poruszającej książce bieżeńcy wracają do polskiej historii.”

http://recenzjeksiazek.natemat.pl/192969,biezenstwo-1915: „Pamiętajmy o bieżeńcach sprzed stu lat. Ich tragedia godna jest tego, by o nie pamiętać. Przynajmniej to możemy dla nich zrobić.”

http://wilkksiazkowy.blogspot.com/2016/10/aneta-prymaka-oniszk-biezenstwo-1915.html „Mimo tego, iż autorka stara się dowiedzieć i poznać losy również swojej rodziny, zachowuje ona obiektywizm opowiadanej historii. Można  wyczuć ciekawość poznania historii swoich bliskich co jest zupełnie zrozumiałe, ale nie stoi to w konflikcie w rzetelnym przygotowaniu książki”.

http://bernadettadarska.blogspot.com/2016/10/wykorzenieni-prymaka-oniszk-biezenstwo.html „Szczególnie interesujące jest zwrócenie uwagi na specyfikę pamięci i zapomnienia. Codzienność opowiadana przez kobiety bywa często unieważniania przez narrację męską, skoncentrowaną na doświadczeniu wojny.”